درد می کشد بغض . . .
وقتی اشک هم آرامش نمی کند . . . !

 

 

 

 

 

 

هر چه بغضت بزرگتر
بهانه‌ ی ترکیدنش کوچک تر . . .

 

 

 

 

 

 

خوش به حالت آسمان ، بغضت که می شکند همه خوشحال میشوند
بغض من که می شکند همه می گویند : چته باز ؟!

 

 

 

 

 

 

گاهی آنکس که می خندد و می خنداند، میخواهد حواست را از چشمانِ گریانـش پرت کند . . .

 

 

 

 

 

 

باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد . آن قدر که اشک ها خشک شوند ، باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد . به چیز دیگری فکر کرد . باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد .

 

 

 

 

 

 

هر که آید گوید :
گریه کن ، تسکین است
گریه آرام دل غمگین است
چند سالی است که من میگریم
در پی تسکینم
ولی ای کاش کسی می دانست
چند دریا بین ما فاصله است
من و آرام دل غمگینم

 

 

 

 

 

 

بغض ها را گاهى باید قورت داد ، عاشقانه ها را از پنجره تف کرد و درها را به روى همه بست . . .
گاهى هیچکس ارزش دچار شدن را ندارد !

 

 

 

 

 

 

 

گفتی لب تر کن تا دنیا را به پایت بریزم !
حالا من چشم تر کردم می آیی ؟

 

 

 

 

 

 

گریه شاید زبان ضعف باشد !
شاید کودکانه ، شاید بی غرور
اما هر وقت گونه هـایم خیس می شود
می فهمم نه ضعیفم ، نه کودکم ، بلکه پر از احساسم . . .

 

 

 

 

 

 

هیچوقت دل اونایی رو که گریه شون بی صداست رو نشکنید . . .
این آدما هیچ کس رو ندارن که اشکاشونو پاک کنه !

 

 

 

 

 

 

ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺘﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ !
ﺑﺮﻩ ﻭ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ . . .
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻤﺎﻡ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﺗﻮ ﺫﻫﻨﺖ ، ﻋﯿﻦ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﺘﻢ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﭘﺘﻮﺗﻮ ﮔﺎﺯ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭﺩﺗﻮ ﻧﺸﻨﻮﻩ . . .

 

 

 

 

 

 

بعضی موقع ها
خنده دارترین خاطره
ساده ترین بهانه برایِ گریستن میشود . . .

 

 

 

 

 

 

ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻮﺩ ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﻮ ﮔﻠﻮﺕ . . .

 

 

 

 

 

 

یه گوشه ی دنج . . .
یه نقطه . . .
یه عالمه بغض . . .
یک دنیا حرف . . .
یک دلشکسته . . .
و بی نهایت خاطره …
.
.
کافیست برای جوان مرگ شدن . . . !

 

 

 

 

 

 

پرم از اشک آنقدر که دنیا باید چتر بر سرش بگیرد . . .

 

 

 

 

 

 

چگونه تحمل میکنی تنهاییه نگاهم را ؟!
بغض گلویم را . . .
فریاد بی صدایم را . . .
وجدانت عجب طاقتی دارد . . .

 

 

 

 

 

 

سکوتم را به باران هدیه کردم / تمام زندگی را گریه کردم
نبودی در فراق شانه هایت / به هر خاکی رسیدم تکیه کردم

 

 

 

 

 

 

سنگین تر از آنم ک با گریه سبگ شوم . . .
فرستنده : سپیده

 

 

 

 

 

 

 

ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ . . .
ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺧﻮﺭﺩﻡ !

 

 

 

 

 

 

آنقدر بغضهایم را قورت دادم و خندیدم ک خدا هم باورش شد چیزی نیست . . .
فرستنده : سپیده

 

 

 

 

 

 

گاهی بی صدا نگاهت میکنم . . .
مرا ببخش برای این نگاه های پنهانی ، شاید اگر بغضم فرو نشیند صدایت کنم . . .

 

 

 

 

 

 

به تو مینگریستم ، تو میگریستی
و می پنداشتی که این هیچ است و هیچ
من گریستم ، به دفعات تعداد اشک های آن روزت
و تو دیگر نیستی که بنگری
اکنون ، نوبت گریه است . . .

 

 

 

 

 

 

بعضی اشک‌ها هستند، بی‌دلیل ، بی‌بهانه ، یک‌دفعه‌ای، نصف‌ شبی . . .
عجیب ، آدم را آرام می‌ کنند . . .
می گویند این اشک های بی بهانه سندشان به نام خداست

 

 

 

 

 

 

بازی را من برده ام ، نتیجه را ببین :
اشک ، هیچ به نفع من . . .

 

 

 

 

 

 

چقد سخته وقتی ازت میپرسه “ ناراحت شدی ؟ ”
اشک از چشات بریزه و بگی اشکال نداره . . .

 

 

 

 

 

 

کاش کسی باشد تا بغضهایم را قبل از لرزیدن چانه ام بفهمد
کاش . . .

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 14 شهريور 1392برچسب:بغض,اشک,فازبالا,دلتنگی,ساعت 5:29 PM توسط پارمیس|